( Στην φωτογραφία είναι το πλοίο Γλάρος που έκανε την συγκοινωνία Πειραιά-Πάτρα-Κεφαλονιά-Νυδρί-Βαθύ-Λευκάδα-Πρέβεζα-Κέρκυρα)
Η ζωή του νησιού μας είναι άμεσα και άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ναυτιλία σε όλες της τις μορφές. Η επίδραση της ναυτικής δραστηριότητας των Μεγανησιωτών στην κοινωνική, οικονομική αλλά και πολιτιστική ζωή του τόπου μας ήταν, και σε μεγάλο βαθμό παραμένει ακόμη, μεγάλη. Ο Μεγανησιώτης ναυτικός δραστηριοποιήθηκε τόσο στην αλιευτική όσο και στην εμπορική, στην εγχώρια αλλά και την υπερπόντια ναυτιλία. Και διέπρεψε.
Για να καταλάβουμε όμως πώς πρέπει να αναφερθούμε στα χαρακτηριστικά του.
Πρώτο απ’όλα, η ναυτοσύνη του. Άξιος χειριστής του πανιού, τα χρόνια εκείνα. Στη Ναυτική εβδομάδα του 1957 στο αγώνισμα της ιστιοπλοϊας το 1ο κύπελλο το πήρε πλήρωμα στο οποίο συμμετείχε Μεγανησιώτης. Καλός προγνώστης του καιρού, αφού με ψαρόβαρκα 14 ποδών (περίπου 4,5 μέτρων) ψάρεψε μέχρι και στους Οθωνούς χωρίς να καταγραφεί ποτέ ατύχημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πάνος ο Κατωπόδης ο Τζουρογιάννης. Η ναυτοσύνη έμπαινε στο αίμα της νεολαίας μας από τα μικράτα της. Τότε που δεν υπήρχαν προβλήτες ακόμη, τα καϊκια μας αγκυροβολούσαν στα ανοιχτά του λιμανιού και επικοινωνούσαν με τη στεριά με καϊκόβαρκες. Οι μπόμπιρες παραφύλαγαν κι όταν έφευγαν οι καπεταναίοι έπαιρναν τις καϊκόβαρκες κι έκαναν τις βόλτες τους μέσα στο λιμάνι. Δεν είχαν άλλωστε άλλο παιχνίδι. Έτσι η νεολαία μάθαινε «εξ απαλών ονύχων» να τραβάει κουπί, να μανουβράρει τη βάρκα, εμβολιάζονταν θαλασσινοί δηλαδή. Η ναυτοσύνη λοιπόν, έμπαινε στο πετσί, στο αίμα του Μεγανησιώτη με το που ένιωθε τον κόσμο. Μην ξεχνάμε ότι και η ίδια η επικοινωνία του Μεγανησιού με τη Λευκάδα και τον υπόλοιπο κόσμο γινόταν με μεγάλα κλειστά καϊκια, τη «συγκοινωνία» όπως τα αποκαλούσαμε: Αικατερίνη και Ειρήνη στο Βαθύ, Ευαγγελίστρια και Φιλαδέλφεια στα Σπήλια.
Ο Μεγανησιώτης ναυτικός ήταν και εφευρετικός: ήξερε να «στανιάρει» το φορτωμένο καϊκι του – που δεν είχε τρόπο να το τραβήξει στη στεριά – ταϊζοντάς το με τριμμένη γαϊδουροβουνιά. Η τριμμένη κοπριά γαϊδάρου πήγαινε στους αρμούς του ξύλου και έφραζε, ή πάντως περιόριζε, την εισρροή νερού στο καϊκι. Ήξερε επίσης να κάνει προσωρινή συντήρηση του πυθμένα του καϊκιού του καρινάροντάς το, γέρνοντάς το με τη βοήθεια των παλάγκων (δηλαδή τροχαλιών) που τα στεραίωνε στην «κόφα» των καταρτιών και σε δυνατές δέστρες κάποιας προβλήτας. Τραβώντας τα παλάγκα, το έγερνε μέχρις ότου το μέρος του πυθμένα που ήθελε να επιθεωρήσει να βγει από το νερό. Με αυτόν τον τρόπο, το «καρινάρισμα» δηλαδή, επιθεωρούσε μέχρι και την καρίνα του καϊκιού.
Ήταν και ικανότατος ψαράς. Επειδή όμως ψάρευε με μπουρλότο συχνά έβλεπες κουλοχέρηδες στο νησί. Μόνο από το Κατωμέρι ο Στάθης ο Δάγλας ο Κατσαρούπης, ο Διονύσης ο Δάγλας ο Μπιζίνης. Είχαμε και θύματα: ο Μαρίνος ο Μαρκεζίνης, ο Έκτορας ο Βουλιέρης, ο Αναστάσιος Μάντζαρης ο Πατσής, ο Παύλος ο Δάγλας ή Παυλής, ο Κωνσταντίνος Καββαδάς ο Μπακόλας. Οι μπουρλοτιέρηδες ψαράδες σημάδεψαν ακόμη και τον εορτασμό του Πάσχα καθώς συχνά την Ανάσταση και την ακολουθία της Αγάπης τις γιόρταζαν με πολλά μπουρλότα.
Στις δύσκολες στιγμές οι νησιώτες μας θαλασσινοί, ψαράδες και καϊκέρηδες, ήταν αλληλλέγγυοι. Με ευχαρίστηση βοηθούσαν να τραβήξει κάποιος τη βάρκα του στη στεριά ή να βγάλει τα νερά από το καϊκι του σε περίπτωση που για κάποιο λόγο άρχιζε να μπάζει.
Ο Μεγανησιώτης ναυτικός ήταν ο κουβαλητής του σπιτιού. Το νησί γιόρταζε την επιστροφή του καθώς δεν παρέλειπε στον γυρισμό του να φέρει ένα μπουκάλι γλυκό κρασί από τη Σάμο, λουκούμια από τη Σύρο για το σπίτι και τα παιδιά, σύκα κι ένα μαντήλι μεταξωτό από την Καλαμάτα, πατάτες από την Κέρκυρα, ακόμη και φασόλια από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ο νοικοκύρης, ο κουβαλητής, που νοιαζόταν για το σπίτι. Μην ξεχνάμε ότι το νησί μας εκτός από λάδι και κρασί δεν έβγαζε σχεδόν τίποτε άλλο. Τις καλές ημέρες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, της Παναγίας, τα λιμάνια μας, Βαθύ, Σπήλια, Αθερινός, ήταν γεμάτα από καϊκια που έρχονταν για τις γιορτές. Γιορτινή γινόταν και η όψη των χωριών μας, στην κυριολεξία ζωντάνευαν.
Ήταν όμως και τολμηρός ταξιδευτής. Ο Μεγανησιώτης δεν είχε το μεγάλο πλεούμενο του Αιγαιοπελαγίτη. Παρ’όλα αυτά ο Γιάννης ο Καββαδάς, πιο γνωστός ως ο μπάρμπα – Γιάννης ο Μπουλέλης, με σκάφος ίσως και μικρότερο των 50 τόννων αδίστακτα πήγε ως τη Μάλτα όταν βρέθηκε ο δελεαστικός ναύλος. Σπάνια μάλιστα μιλούσε για κακοκαιρία. Όλο «σαν το πούπουλο ταξίδευε» όπως έλεγε «το καϊκι του πάνω στο κύμα» κι ας είχαν «θαλασσοπνιγεί»!
Όσον αφορά την εγχώρια ναυτιλία, στο Ιόνιο Πέλαγος ο Μεγανησιώτης ναυτικός ήταν από τους κύριους ταξιδευτές του. Λίγα μέρη του Ιονίου είχαν τόσα καϊκια όσα το Μεγανήσι. Ο Μεγανησιώτης ήταν από τους κύριους μεταφορείς. Συνήθη λιμάνια φόρτωσης η Κέρκυρα, η Πάτρα, η Καλαμάτα. Ο Πειραιάς δεν ήταν τόσο σύνηθες λιμάνι του αρχικά, εφόσον όμως υπήρχε αξιόλογος ναύλος δεν δίσταζε να ταξιδέψει μέχρι και στο Αιγαίο.
Όσο δε για την υπερπόντια ναυτιλία και πού δεν έφτασε. Ευρώπη, Αμερική (Μεξικό, Περού αλλά και στα βάθη του Αμαζονίου), Ασία, Αυστραλία, Αφρική. Συνεργάστηκε με μεγάλα ναυτηλιακά γραφεία και ξεχώρισε. Ανταγωνιστής του ήταν ο εαυτός του. Πέρασε πρώτος με το φορτηγό πλοίο του ακόμη κι από μέρη που δεν είχαν περάσει άλλοι. Μεγανησιώτης καπετάνιος ήταν ένας από τους τρεις στους εκατό που εργάζονταν στα γραφεία του Λιβανού τη δεκαετία του ’60 ο οποίος έκανε την αλληλογραφία του με το γραφείο στα αγγλικά και μάλιστα αυτοδίδακτος ων. Παραδοσιακή ναυτηλιακή εταιρεία επίμονα ζητούσε Μεγανησιώτες ναυτικούς γιατί τους θεωρούσε ασύγκριτους. Ο Μεγανησιώτης ναυτικός των ποντοπόρων πλοίων έκανε το πλοίο σπίτι του, μετέφερε τα δικά μας ήθη και έθιμα εκεί, γιόρταζε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ή και τη γέννηση των παιδιών του ακόμη πάνω στο πλοίο. Επικοινωνούσε με τους δικούς του με γράμματα, που για να φτάσουν στον παραλήπτη περνούσε και μήνας, με ο,τι συνεπάγεται αυτό. Και όχι μόνο. Βρέθηκε σε φουρτούνες και έσωσε πλήρωμα και πλοίο. Έμεινε ακυβέρνητος 30 μέρες στον Ειρηνικό να περιμένει βοήθεια από το ρυμουλκό. Έγινε από καπετάνιος παπάς για να διαβάσει το νεκρό στο ύστατο κατευώδιο πριν τον δεχτεί η θάλασσα. Ταυτόχρονα όμως, μέσα από εμπειρίες δύσκολες και σκληρές, γνώρισε άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς και κομμάτια τους τα έφερε μαζί του. Κι έτσι γύρισε πίσω πιο πλούσιος κι αυτός και το Μεγανήσι του. Δεν ήταν βέβαια και σπάνιες οι περιπτώσεις που αρκετοί συντοπίτες μας, είτε γιατί αναγκάστηκαν σε καιρούς χαλεπούς για την ελληνική πολιτική σκηνή, είτε γιατί σαγηνεύτηκαν από κείνα τα μακρινά μέρη, έγιναν «πρόξενοι» του Μεγανησιού ανά την υδρόγειο, πρόκοψαν εκεί και το όνομά τους τιμά το Μεγανήσι.
Κάποιοι Μεγανησιώτες και από τα τρία χωριά μας δραστηριοποιήθηκαν και ως πλοιοκτήτες. Και παρ’όλο που δεν προέρχονταν από μεγάλα ναυτικά «τζάκια» πέτυχαν ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες στην εγχώρια και διεθνή αγορά.
Αφανής ηρωϊδα, βέβαια, η Μεγανησιώτισα σύντροφος. Έμενε πίσω και περίμενε. Ήταν μάνα αλλά και πατέρας μαζί, νοικοκυρά αλλά και γιατρός τις δύσκολες ώρες.
Συνήθως ο ναυτικός δε θέλει το παιδί του να γίνει ναυτικός. Γι’αυτό ο Μεγανησιώτης προέτρεψε το γιό του να ασχοληθεί με τα γράμματα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που έχουν μειωθεί οι ναυτικοί στο Μεγανήσι κι έχουν αυξηθεί οι κάτοχοι πανεπιστημιακών διπλωμάτων, μη παραγνωρίζοντας οτι η οικονομική ευχέρεια που έδωσε στο Μεγανησιώτη ναυτικό η θάλασσα συνετέλεσε στο να έχει σχετική οικονομική άνεση και ανάλογο τρόπο ζωής.
Γεγονός είναι ότι η ναυτική παράδοση του Μεγανησίου, όσο μικρός κι αν είναι ο τόπος μας, είναι μεγάλη. Ενδεικτικές είναι οι φωτογραφίες που κοσμούν αυτή την έκθεση, φωτογραφίες από τα οικογενειακά μας αλμπουμ, από τη ζωή των παππούδων και των πατεράδων μας, από την παράδοσή μας δηλαδή. Ελπίζουμε να τις απολαύσετε.
Το κέιμενο είναι απο την εισήγηση της Μαίρης Κατωπόδη στην έκθεση φωτογραφίας, αφιερωμένη στο Μεγανησιώτη ναυτικό!
Ευχαριστούμε τον Παναγιώτη Κονιδάρη(Φαρμακοποιό) για την βοήθεια του.
18 responses to “Η ΝΑΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΝΗΣΙΟΥ”
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 09:50
«Είχαμε και θύματα: ο Μαρίνος ο Μαρκεζίνης, ο Έκτορας ο Βουλιέρης…». Μένω στο επίθετο Βουλιέρης:
Ένας ονόματι Κων/νος Βουλιέρης (Μεγανησιώτης) μετανάστευσε το 1912 και σε ηλικία 35 ετών στις Η.Π.Α. και συγκεκριμένα στο Ντε Καλμπ του Ιλλινόις. Εκεί ζούσε και ο ξάδελφός του Ι. Μαρκεζίνης, για τον οποίον δεν βρέθηκαν άλλα στοιχεία.
Είχε δε συνταξιδέψει με τους Δημήτριο Δάγλα, 10 ετών τότε, τον Ευστάθιο Δάγλα ετών 29, ο οποίος πήγαινε κι αυτός στο Ντε Καλμπ του Ιλλινόις και επρόκειτο για το δεύτερο ταξίδι του στις Η.Π.Α, στις οποίες πήγε για πρώτη φορά το Νοέμβρη του 1908 και συγκεκριμένα στην Ομάχα.
Αλυσίδα…
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 16:07
Α ρε Στάθη μεγάλε!
Λοιπόν, επειδή άμα μου μπει κάτι στο κεφάλι θέλω να το τελειώνω ό,τι και να γίνει, έχω να σου πω ότι έχεις δίκιο. Εσύ ξέρεις τον τόπο σου καλά θέλω να πω.
Λοιπόν, το Μπουλιέρης υπάρχει. Κοίτα τώρα Βουλιέρης Κ. και Μπουλιέρης Κ. είχαν στην Αμερική την ίδια διεύθυνση (512 Ε. Main St. De Kalb Illinois). Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, απλά οι υπάλληλοι εκεί ακούγανε κάποιοι «Β» και κάποιοι «Μπ» και το γράφανε!
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 11:01
Ξέρεις, όταν πηγαίναν εκεί, οι γραφιάδες δε μπορούσαν να αποδώσουν πολύ καλά τα επώνυμα των εισερχομένων μεταναστών. Αυτό είχε να κάνει και με την προφορά κλπ. να φανταστείς ότι για να σιγουρευτώ για ένα όνομα, το γράφω πόσες φορές και σε διάφορες παραλλαγές.
Γίνεται ένας χαμός, π.χ. κάποιος δηλώνει -ήταν υποχρεωμένοι- ότι θα πάει π.χ. στον ξάδελφό του Στάθη «Γάτζο» που μένει π.χ. στη Ν. Υόρκη, πάω να βρω το «Γάντζος Στάθης, Νέα Υόρκη» και αυτός δεν υπάρχει πουθενά, δηλ. δεν υπήρχε ως καταγεγραμμένος μετανάστης. Κάποιοι εκείνα τα χρόνια πήγαιναν λάθρα. Δε ξέρω. Και να φανταστείς είμαι ακόμα στην αρχή. Άσε που θα πρέπει να γίνουν και γω δε ξ΄λερω πόσοι έλεγχοι. Ελπίζω κάποια στιγμή στο νησί, να μπορέσω να βρω κάποιους ανθρώπους (απογόνους) που ίσως είχαν ακούσει κάτι για τους συγγενείς τους στην Αμερική, τι απέγιναν έπειτα κλπ. Πολλή δουλειά Στάθη, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα.
Ο Αντώνης Κατωπόδης, ναι, έφυγε όντως το 1909 στα 24 και είχε δηλώσει τόπο καταγωγής Βαθύ-Ελλάδα. Στο λέω όπως το βρήκα ακριβώς. Θα πήγαινε στη Νέα Υόρκη σε έναν ξάδελφό του ονόματι Αντώνης Παπαδόπουλος. Αυτά σύμφωνα με τα στοιχεία. Απομένει επαλήθευση, αν όντως υπήρχε ξάδελφος με τέτοιο επώνυμο. Διότι «Βαθ» έχει και η Ιθάκη και ο Πύργος. Τώρα, μπορεί και να μην ήταν σόι, αλλά εκείνα τα χρόνια γινόταν χαμός, υπήρχε φόβος και δε συμμαζεύεται. Συνεπώς, κάποια στοιχεία ή και ονόματα αποδεικνύονται ψευδή.
apgatis
16 Ιανουαρίου 2010 στο 11:37
Μόλις πριν από λίγο, το τηλεοπτικό κανάλι STAR εδώ στη Λαμία, είχε αφιέρωμα στο Μεγανήσι (Εκπομπή «Με παρέα την Ελλάδα»). Ξέρεις ότι ειδικά πέρυσι βρήκα πάνω από 10 Λαμιώτες στο νησί. Υπάρχει δε και ένας γαμπρός Λαμιώτης (φίλος μου) στο Κατωμέρι. Παντρεύτηκε πέρυσι, μια Δάγλα. Το σπίτι της γιαγιάς της (Παναγιώτα;) είναι απέναντι από το μάρκετ της Λέτας. Με το γιο αυτής της κυρίας (Παναγιώτης Δάγλας, φιλόλογος και μένει στο Βόλο) είχαμε υπηρετήσει μαζί φαντάροι στον Πέπλο του Έβρου (στο χάρτη, η πινέζα δεξιά!). Αλλά δεν ήξερα τότε ότι ήταν από το Μεγανήσι. Φαίνεται ότι με κυνήγαγε το Μεγανήσι από τότε! Δεν τη γλύτωσα!
P..Konidaris
16 Ιανουαρίου 2010 στο 13:16
Η γιαγιά λέγεται Ανθούλα 🙂
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 13:36
Να ρωτήσω κάτι; Υπάρχει επίθετο ή παρατσούκλι Πατίτσας στο Μεγανήσι;
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 13:51
Όχι, Πατίτσας. Και επειδή ως επίθετο δεν υπάρχει πουθενά, υπέθεσα ότι πρόκειται για παρατσούκλι.
geolf
16 Ιανουαρίου 2010 στο 16:26
Πατιτσας υπαρχει στη Λευκαδα και ειναι καθηγητης μαθηματικων .Το μικρο του ονομα ειναι Κωστας και μενει κοντα στην πλατεια ζαμπελιων.Τον ειχα καθηγητη το1987 και νομιζω οτι ακομα διδασκει.Γνωστος στους μαθητικους τοτε -Και τωρα υποθετω-κυκλους για το ιδιαιτερο χιουμορ ,την ευστροφια την στωϊκοτητα του και το ασταματητο καπνισμα,ακομη και στην αιθουσα.Η γυναικα του ειναι η κ Κασιμματη,μαθηματικος.
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 16:49
Δεν έχω εντοπίσει το όνομα. Ίσως έχει χαθεί τον αντίστοιχο αρχείο. Ευχαριστώ πολύ πάντως.
Dimitris Mantzaris
16 Ιανουαρίου 2010 στο 17:37
Ανέκδοτο με το πλοίο!!!!!!!
Ο σχωρεμένος ο Μανκές είχε πάει με το πλοίο στην Πάτρα στο γιατρό.
(Επισκέφτηκε έναν ψυχίατρο γιατί είχαν ταραχτεί τα νεύρα του).
<>ρωτάει ο γιατρός.
<>απαντάει ο σχωρεμένος
(Ο γιατρός μένει άναυδος και συστήνει την εισαγωγή του σε κλινική.Είδανε και πάθανε να πείσουν το γιατρό ότι »Γλάρος» είναι το όνομα του πλοίου με το οποίο ήρθαν!)
Απόστολος Γατής
16 Ιανουαρίου 2010 στο 18:41
Έχω ακούσει μια ιστορία (πάνε κάτι χρόνια) από μια παρέα ντόπιων στο Βαθύ που είχε να κάνει με Λιμεναρχείο και δίπλωμα σκάφους, βάρκας (;), κα΄τι τέτοιο τέλος πάντων.
Και τον ρωτούσαν:
«Είναι νύχτα, θες να μπεις στο λιμάνι και βλέπεις ένα φως χρώματος ….» (δεν τα θυμάμαι και δεν τα ξέρω). «Τι θα κάνεις»;
Δεν απαντούσε.
Και πάλι αρχίζανε, «Είναι νύχτα και θες να μπεις στο λιμάνι….»
Πάλι δεν απάνταγε.
Τον ξαναρχίζουν «Είναι νύχτα και θες να μπεις στο λιμάνι …..» μια από τα ίδια.
Και τότε αποκρίνεται: «Καλά ρε παιδιά. Εγώ μέρα δε θα ταξιδέψω ποτέ;»
Δε ξέρω, πέθανα στα γέλια! Αλλά ήταν και ο τρόπος που τα έλεγαν! Άλλον να το γράφεις κι άλλο να το ακούς!
Καλό είναι πάντως να δημιουργηθεί ένα «ανθολόγιο» με τέτοιες ιστορίες. Δεν είναι μειωτικό. Μη χάνεται κι αυτή η παράδοση. Είναι κρίμα.
geolf
16 Ιανουαρίου 2010 στο 19:39
Ο Σαββακος το ειπε
Nikos
16 Ιανουαρίου 2010 στο 22:45
Έχω πεθάνει στα γέλια ……
P..Konidaris
17 Ιανουαρίου 2010 στο 10:49
@Α. Γατής
Η ιστορία αυτή, καθώς και μια πληθώρα άλλων παρόμοιων, εμπεριέχεται στο βιβλίο «Μεγανησιώτικες Ιστορίες» του Σταύρου Δάγλα, σε εκδόση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου. Αν δεν το έχετε, μπορείτε να το προμηθευτείτε από το Π.Κ.
Απόστολος Γατής
17 Ιανουαρίου 2010 στο 15:52
Μπορώ να το έχω; Όχι μόνο για τις ιστορίες, αλλά και για τα επαγγέλματα. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να με βοηθήσει σ’ αυτό που γράφω για τη μετανάστευση των Μεγανησιωτών.
Επιπλέον, σε σχέση με ιστορικά αρχεία (είχα μιλήσει τηλεφωνικά με τον Δήμαρχο) υπάρχουν παλιοί εκλογικοί κατάλογοι για τις εκλογές των ετών 1895 και του 1910 αλλά και στοιχεία απογραφής πληθυσμού του Μεγανησίου; Ή μήπως πρέπει να αναζητηθούν στο ιστορικό αρχείο της Λευκάδας;
Ευχαριστώ
palo
18 Ιανουαρίου 2010 στο 11:21
O PATITSAS OLFE ITAN FISIKOS
P..Konidaris
18 Ιανουαρίου 2010 στο 13:11
@Α.Γατής
Όπως είπα, θα το βρείτε στο Πνευματικό Κέντρο. Το κόστος είναι 10 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Ίσως να μπορούν τα κορίτσια να σας το ταχυδρομήσουν. Παλιοί κατάλογοι δεν υπάρχουν στα αρχεία του Δήμου. Έψαξα πολύ όταν ανέλαβα αλλά τα μόνα στοιχεία που βρήκα ήταν από τις πρώτες μέρες του Δήμου, κάπου στο ’90. Ίσως όμως υπάρχουν κάποια αρχεία τόσο παλιά στην κατοχή του Λάμπρου Δάγλα, παλιού κοινοτάρχη, γιατί ξέρω ότι δεν πετούσε τίποτε. Στο Ιστορικό Αρχείο της Λευκάδας θα μπορούσε ίσως να προκύψει κάτι, αλλά δείτε το πρώτα (το αρχείο) και μετά μου λέτε! Σε τέτοια περίπτωση μόνο καλή τύχη έχω να ευχηθώ 🙂
Παναγιωτης Σκληρος
15 Οκτωβρίου 2020 στο 20:48
Σας διαβαζω και σας θαυμαζω κι εσας και τους πρωτοπορους μεγανησιωτες ναυτικους. Θα δωσω μια πληροφορια που ζητηθηκε και θα καtaθεσω και μια μαρτυρια που μου προκυπτει απ τη δουλεια μου. Ο Πατιτσας ειναι καταγωγη Αγιο Πετρο κι ειναι αλλος απ τον Κ.Πατιτσα τον καθηγητη.Μαλλον ρωτας για πλοιοκτητη.Αυτος ειναι .Ηταν εφετος ο γιος του στη βασιλικη με κοτερο θεορατο. Λοιπον στο ΜΙΚΥ στο μαγαζι στην αγορα,ερχοταν παντα οι μεγανησιωτισσες και ψωνιζαν.Μας στηριξαν και δεν το ξεχναμε ποτε!! Ηρθε παραμονες Χριστουγεννων καποτε μια απ το Κατωμερι,την θυμαμαι αμα την δω γιατι κατεβαινουν με τον αντρα της ακομα στη χωρα,καλοστεκουμενοι. Ανοιγει ενα φακελλο και μου λεει διαβασε Μικυ.Εγραφε το γραμμα. ¨Σου στελνω αυτα τα λεφτα,να πας στο Μικυ να ψωνισεις για τις κοπελλες!!¨Μουδειξε λοιπον το γραμμα και κλεγοντας μου ειπε η μεγανησιωτισσα,¨ο αντρας μου θαλασοπνιγεται αλλα θελω για τις κοπελλες μου τα καλυτερα¨κι ανοιγει μια χουφτα χιλιαρικα και μου τα δινει. ¨Αυτος ταστειλε¨ μου ειπε..Ναστε ολοι και ολες καλα εκει απεναντι στο Μεγαλο νησι μας.